Realizm.
Nastawienie realistyczne można by scharakteryzować jako uznanie poza swoim “JA” otaczającej nas rzeczywistości. Wszechstronne jej poznanie można urzeczywistniać w formy plastyczne. Obrazowanie form, zestawianie ze sobą, analizowanie i zgłębianie pozwala nam zoriętować się w jaki sposób umysł działa, które formy rzeczywistości działają na nas, dlaczego te, a nie inne oraz w jaki sposób są przekształcane. Operowanie tego rodzaju twórczością wydaje się bardziej odpowiednim sposobem poznania rzeczywistości niż słowo, patrząc na otaczającą nas realność nie widzimy słów i znaczeń lecz obrazy, kształty, bryły, kolory, postacie etc.

Obiektywizm.
Łączy się ściśle z realizmem. To ta głęboko wyryta zasada i przeświadczenie, że w zdobywaniu poznawczym rzeczywistości “JA” jestem od niej zależny i muszę ją z trudem zdobywać, że nie jestem miarą i ośrodkiem świata. Zależność ta i zdobywanie poznawcze rzeczywistości, trud z tym związany wynika z szukania klucza, który pozwoliłby na konstrukcję teorii obrazowania rzeczywistości za pomocą form plastycznych. Wydaje się, że jest to możliwe. Należy jednak pamiętać, że działanie umysłu nie jest stałe lecz zmienne. Obrazy rzeczywistości w sposób ciągły przesuwają się przed nami w sposób ciągły, a zatrzymane obrazują poszczególne etapy działań, pozwalają cofnąć się w czasie i możemy zestawiając je ze sobą dokonać analizy psychoanalitycznej poszczególnych zatrzymań.

Uniwersalizm.
Uniwersalizm intelektu objawia się tym, że umysł celowo nie eliminuje ze swojej świadomości, ze swojego pola obserwacji i badań żadnego odłamu tej rzeczywistości, która jest mu dana; stara się jednym słowem uwzględnić wszystkie dane i nie przymykać oczu na żadne dziedziny. Oznacza to że świadomość jest podstawą, którą należy się kierować podczas tworzenia obrazu. Jeżeli te cechy uzupełnimy poczuciem głębokiej odpowiedzialności intelektu możemy być pewni, że intelekt ten dojdzie do prawdy.

np. Stefana Swieżawskiego.